Έλεγα στους ανθρώπους να μην αναφέρουν ποτέ το Resident Evil 5 ή 6 μπροστά μου. Δεν υπήρχε πραγματικός λόγος για αυτό, εκτός από το γεγονός ότι προηγουμένως θεωρούσα ότι αυτά τα παιχνίδια ήταν μια μεγάλη αποτυχία για ολόκληρη τη σειρά Resident Evil. Αυτή είναι μια άποψη που συμμερίζονται πολλοί, αλλά με την πάροδο του χρόνου - και σήμερα συμπληρώνονται 10 χρόνια από την κυκλοφορία του παιχνιδιού - έχω αρχίσει να εκτιμώ το Resident Evil 6. Ακόμα κι αν δεν μπορώ να το παίξω.
Αργότερα το δοκίμασα στο Xbox One αφού έπαιξα το Resident Evil 7 και πρόσφατα στο Nintendo Switch - και σταμάτησα μέσα στις πρώτες δύο ώρες. Το έκανα αυτό περισσότερες από μία φορές στη σειρά, κάθε φορά βγαίνοντας από το παιχνίδι μετά από μερικές ώρες. Βρήκα το σύστημα ελέγχου πιο άβολο από ποτέ, και αν ήθελα να ξεπεράσω τα σταθερά QTE, θα προτιμούσα να παίξω κάτι από την ανθολογία The Dark Pictures. Ως επί το πλείστον, το να παίζεις το Resident Evil 6 ήταν σαν αγγαρεία.
Δεν νομίζω ότι το Resident Evil 6 είναι κακό παιχνίδι, παρόλο που συνέχιζα να γουρλώνω τα μάτια μου και να αναστενάζω ενώ έπαιζα. Στην πραγματικότητα, από όλα τα παιχνίδια της σειράς, το Resident Evil 6 έχει τα περισσότερα να προσφέρει και θαυμάζω πώς η Capcom προσπάθησε να κάνει κάτι νέο και να εξυπηρετήσει κάθε τύπο παικτών παρέχοντας τέσσερις διαφορετικές καμπάνιες - Leon, Chris, Jake και Ada. Ωστόσο, αυτό δεν λειτούργησε προς όφελός του κατά την κυκλοφορία, προκαλώντας κριτική ότι όλα αισθάνονταν ασύνδετα και υπερβολικά. Ξέρω ότι ο Leon Kennedy είναι καλά εκπαιδευμένος και όλα αυτά, αλλά χρειάζεται πραγματικά να επιδεικνύει πολλά διαφορετικά στυλ μάχης όλη την ώρα;
Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, κατέστειλα τον θυμό των θαυμαστών μου και εκτίμησα το Resident Evil 6 παρόλο που ήξερα ότι δεν ήταν για μένα. Μπορούμε πραγματικά να κατηγορήσουμε την Capcom που προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό από το να επαναλαμβάνει την ίδια φόρμουλα ξανά και ξανά; Στο τέλος της ημέρας, έχουμε ένα συλλογικό χρέος στο Resident Evil 6... γιατί χωρίς αυτό, το Resident Evil 7 δεν θα υπήρχε. Και δεν είναι κάτι που πρέπει να σκεφτούμε.
Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το Resident Evil 6, και παρόλο που προσπάθησα να το παίξω ο ίδιος με θετική, ανοιχτή καρδιά, απλά δεν μπορώ να το ξεπεράσω όσο σκληρά κι αν προσπαθώ. Ακόμη και ο Κρις Ρέντφιλντ δεν μπορεί να με ενθαρρύνει να μείνω στο παιχνίδι αυτή τη φορά. Και έχω συμβιβαστεί με αυτό.
Τώρα δεν μπορώ παρά να σεβαστώ την Capcom επειδή απλώς προσπαθεί να συνδυάσει τη συνταγή του Resident Evil με τη δημοφιλή φόρμουλα δράσης με έναν νέο τρόπο. δεν θα είναι ποτέ το Resident Evil 4 και ποτέ δεν θα είναι εκπληκτικό. Αλλά τώρα έχω μια νέα ευγνωμοσύνη για την Capcom και για το πώς συνεχίζει να δοκιμάζει νέα πράγματα. Κοιτάξτε το Exoprimal, για το καλό - δεν θα το είχαμε χωρίς το Dino Crisis ή το Lost Planet, έτσι δεν είναι;
Το ίδιο πράγμα λειτουργεί στη σειρά παιχνιδιών του εκδότη - χωρίς αυτά τα λιγότερο εντυπωσιακά μέρη του κανόνα του Resident Evil, δεν θα είχαμε το Resident Evil που έχουμε τώρα. Συνολικά, η δέσμευση της Capcom να διατηρεί φρέσκα τα παιχνίδια της επέτρεψε στο Resident Evil να επιβιώσει. Προσθέστε τα remakes και τον κινητήρα RE, και θα έχετε μια αναγέννηση για τους θαυμαστές του Resi που απλά δεν θα είχε συμβεί χωρίς τα λάθη του Resident Evil 6 και το fellatio καμηλοπάρδαλης.
Κρίμα που δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για άλλα franchise τρόμου που ήταν στο απόγειο της δημοτικότητάς τους ταυτόχρονα με το Resident Evil. Τι συνέβη στο Silent Hill, Konami;
