Kung naghahanap ka ng isang mahirap na pagsusuri ng pelikula ni Marlowe, napunta ka sa tamang lugar. Ang Marlowe ay isang adaptasyon ng awtorisadong nobelang Black-Eyed Blonde ni John Banville noong 2014, na nagpatuloy sa kuwento ng pribadong detektib ni Raymond Chandler na si Philip Marlowe. Ang pelikula ay idinirek ni Neil Jordan mula sa isang script ni William Monahan. Sa kabila ng mga magagandang elemento, nabigo ang pelikula na maakit at ito ay isang patag at nakakainip na neo-noir na may napakakaunting maiaalok.
Isang kalahating misteryo na may mahinang salaysay
Makikita sa Bay City noong 1939, si Marlowe (ginampanan ni Liam Neeson) ay nilapitan ni Claire Cavendish (Diane Kruger), isang tagapagmana na naghahanap ng kanyang nawawalang kasintahan na si Nico Peterson (Francois Arnaud), isang tagagawa ng prop sa studio ng pelikula. Si Marlow ay bumagsak sa negosyo, ngunit sa kanyang pagsisid sa misteryo, napagtanto niya na ang lahat ay mas kumplikado kaysa sa tila. Gayunpaman, ang mga paghahayag sa dulo ay tila nakakabagot, at ang balangkas at mga relasyon ng mga karakter ay hindi gaanong nagagawa upang bigyang-katwiran ang halos dalawang oras na pag-scroll ng pelikula.
Mga one-dimensional na character na may awkward na dialogue
Ang pagsusuri sa pelikula ni Marlowe marahil ay dapat na nagsimula sa mga karakter. Ang mga karakter mismo ay one-dimensional, at ang mga aktor ay kailangang makipaglaban sa clumsy na dialogue na kadalasang nagpapatigas sa kanilang paghahatid. Nagsusumikap nang husto si Kruger, ngunit may kulang sa kanyang femme fatale, at hindi nakatulong ang script para sa kanyang karakter. Inilalarawan ni Neeson si Marlowe na parang ginawa lang ng pribadong tiktik ang lahat ng ito, na nakapagtataka kung ganoon din ang nararamdaman ni Neeson.
Maputlang imitasyon ng iba pang neo-noir na pelikula
Maaaring neo-noir si Marlowe, ngunit mahirap na hindi isipin na ito ay isang maputlang imitasyon ng iba pang mas matagumpay na mga pelikula sa genre. Sinusubukan ng pelikula ang kanyang makakaya upang magmukhang neo-noir, ngunit wala itong passion, isang kahungkagan na tumatagos sa bawat eksena at palitan ng karakter. Sinusubukan ng cinematography na bigyan si Marlowe ng lumang paaralan, ngunit nabigo ito at nag-iiwan ng maraming nais. Ang mga kasuotan, habang maganda, ay nagpapaalala sa kung ano ang sinusubukang tularan ng pelikula.
Mukhang pagod na pagod ang cast
Maging ang mga cast ay tila naubusan na, karamihan sa mga papel na gawa sa kahoy. Adewale Akinnuoye-Agbaje bilang ninakaw ni Cedric ang palabas sa kabila ng maikling panahon lamang sa pelikula. Ngumunguya ang Cumming sa tanawin, at ang Houston ay solid sa pangkalahatan. Gayunpaman, ang pagganap ng mga aktor ay walang sigla, na ginagawang mas one-dimensional ang mga karakter.
Marlowe: Passage Through Movements
Ang pelikulang "Marlowe" ay maaaring ilarawan bilang isang "pass-through". Ito ay isang pelikula na parang hindi dapat narito, at bawat malikhaing desisyon, hanggang sa script at direksyon, ay nagpapatunay na. Maaaring may papel na ginagampanan ang Neo-noir, ngunit kulang ito sa anumang bagay na maaaring naging kasiya-siya, magnetic na karanasan ni Philip Marlowe ang pelikulang ito. Ito ay talagang isang kahihiyan na ang pelikula ay halos walang personalidad upang panatilihin itong nakalutang.
Sa pangkalahatan, nagpupumilit si Marlowe na maging nakakaintriga, lumilipat mula sa isang mahiwagang subplot patungo sa isa pa na may kaunting interes sa sarili nitong salaysay. Ang kakulangan ng passion at kahungkagan ay tumatagos sa bawat eksena ng pelikula, at ang mga karakter ay one-dimensional at gumaganap nang kahoy. Walang anuman sa pelikula na gumagawa para sa isang kaibig-ibig at magnetic portrayal ng Philip Marlowe. Kaya marahil ang pagsusuri na ito ng pelikula ni Marlowe ay medyo nagalit, ngunit inaasahan kong nailigtas kita ng ilang nasayang na oras ng iyong buhay.
Inirerekumenda: Pagsusuri "The Last of Us» - isang matagumpay at nakakasakit ng damdamin na adaptasyon ng video game
