Naghahanap ng isang listahan ng pinakamahusay na mga pelikula ni James Cameron sa kanyang buong karera? Mayroon kaming listahan ng nangungunang 9 pinakamahusay na pelikula. Ang "Never bet against James Cameron" ay naging karaniwang karunungan sa industriya ng pelikula at sa katabing mundo ng pagpuna sa pelikula sa loob ng hindi bababa sa 25 taon. Nagsimula ito noong mga 1997, nang ang Titanic ay naantala ng anim na buwan at ang badyet nito ay lumubog sa napakalaking sukat. Isang vanity project mula sa isang auteur director na may mabaliw na badyet? Ito ay agad na hinulaan na isang box office disaster na maaaring lumubog sa dalawang pangunahing studio.
Sa halip, ang pelikula ang naging pinakamalaking tagumpay sa takilya sa lahat ng panahon at hawak ang titulong iyon sa loob ng 12 taon hanggang sa malampasan ito ng Avatar, isa pang pelikulang Cameron na inaasahang mag-flop, ngunit sa halip ay umabot sa halos hindi pa nagagawang pinansiyal na taas. Nanalo rin ang Titanic ng 11 Oscars, ang pinakamarami sa kasaysayan, kabilang ang Best Picture at Best Director. Mula sa puntong iyon, ang ideya na ang taong ito ay may tila kakaibang komersyal at malikhaing kahulugan, pati na rin ang kanyang tunay na pananaw sa paggawa ng mga epikong pelikula, ay tumagal sa pop culture zeitgeist at nanatili roon mula noon.
Medyo kakaiba, gayunpaman, na pagkatapos ng 40 taon sa paggawa ng pelikula—ang kanyang unang opisyal na pagsusumikap sa direktoryo, ang Piranha II: The Spawning, ay lumabas noong 1982—si Cameron ay nagdirekta lamang ng siyam na tampok na pelikula, bagaman siya ay gumawa at nagdirek ng iba, pati na rin ang nagdidirekta ng mga dokumentaryo. mga pelikula sa TV at mga piloto. Ngunit maliban sa kanyang debut, halos bawat isa sa kanyang mga pelikula ay naging isang watershed moment ng ilang uri-sa isang storytelling, teknolohikal, o kultural na antas. Sa larangan ng science fiction sa partikular, lumikha siya ng mga pelikula na itinuturing na mga milestone.
Hindi iyon nangangahulugan na si Cameron ay walang mga kahinaan at blind spot. Bagama't ang kanyang mga pelikula ay madalas na visual at teknolohikal na kahanga-hanga, marami ang hindi gaanong kahanga-hanga sa mga tuntunin ng balangkas, pagka-orihinal at karakter. Ngayong babalik na siya sa mga screen sa unang pagkakataon sa loob ng 13 taon kasama ang Avatar: The Way of Water, oras na para tingnan at pahalagahan ang 40 taong karanasan sa paggawa ng pelikula ni Cameron.
Narito ang isang listahan ng pinakamahusay na mga pelikula ni James Cameron:
9. Piranhas 2: Spawn (1982)
Si James Cameron ay sikat na nagtrabaho bilang isang special effects na taga-disenyo at artist para sa maalamat na B-movie producer na si Roger Corman nang matanggap niya ang kanyang unang komisyon bilang isang direktor upang likhain ang sumunod na pangyayari sa 1978 cult classic na Piranha. Ngunit ayon sa maraming ulat at si Cameron mismo (sa isang naka-archive na panayam sa Los Angeles Times), siya ay tinanggal pagkatapos ng dalawa at kalahating linggo ng Italyano na producer na si Ovidio G. Assonitis, na siya mismo ang nanguna sa proyekto. Bilang isang resulta, ibinaba ni Cameron ang pelikula mula sa kanyang resume, na nagsasabi sa Times: "Nakadirekta ako, ngunit hindi ko naramdaman na ito ang aking unang pelikula."
Inirerekumenda: Pinag-uusapan ng mga bituin ng 'Avatar 2' kung paano magtrabaho kasama si James Cameron
Bilang resulta, mahirap suriin ang Piranha II—isa sa mga maalamat na masasamang pelikula na may anim na porsyentong rating sa Rotten Tomatoes at isang nakakahiyang plot point kung saan lumilipad ang mga nilalang na may pamagat—sa mas malawak na konteksto ng kasunod na gawain ni Cameron. Ngunit ang karanasang ito, kasama ang kanyang trabaho sa pabrika ng pelikula ni Corman, ay tiyak na nagbigay sa kanya ng uri ng praktikal na edukasyon na malamang na kapaki-pakinabang sa sinumang naghahangad na direktor. Sa huli, ang Piranha II ay kasinghalaga ng lahat ng iba pang mga gawa ni Cameron: Ibinigay nito sa kanya ang kanyang unang direktoryo na kredito at naging mahalagang hakbang sa kanyang unang tamang pelikula. Ngunit higit pa sa na mamaya.
8. True Lies (1994)
Pagkatapos ng napakalaking 1991 blockbuster na Terminator 2: Judgment Day, si Cameron ay bumaling sa spy genre na may maluwag na remake ng 1991 French comedy Sweepstakes!, kung saan ang isang internasyonal na espiya ay nagpapanggap na isang ordinaryong negosyante, na itinatago ang kanyang tunay na karera mula sa kanyang pamilya. Sa bersyon ni Cameron, si Arnold Schwarzenegger (sa kanyang ikatlong pakikipagtulungan sa direktor) ay gumaganap bilang Harry Tasker, na nagpapanggap bilang isang tindero ng computer sa kanyang asawang si Helen (Jamie Lee Curtis) at anak na si Dana (Eliza Dushku), na nagpupulong sa mga misyon sa buong mundo upang manalo. mga brutal na terorista.
Kung wala ang sci-fi trappings na madalas itinataas ng kanyang mga pelikula, ang True Lies ay isang koleksyon ng mga pagkukulang ni Cameron bilang isang direktor: siya ay maingay, ang kanyang katatawanan ay boorish, ang kanyang mga karakter ay payat, at ang kanyang mga saloobin sa mga babae at dayuhan ay sexist at xenophobic, ayon sa pagkakabanggit. . Ang kakaibang mga terorista sa Gitnang Silangan ni Cameron ay nagdulot ng patuloy na debate tungkol sa paglalarawan ng mga Arabo at Muslim sa Hollywood, at ang panlilinlang at pagtrato ni Harry sa kanyang asawa (na nagresulta sa pagpilit sa kanya na gumawa ng estriptis para sa kanya, hindi alam na ito ang kanyang asawa) mga kritiko. tinatawag na misogynistic.
Ang aksyon, mga espesyal na epekto at pag-arte ay ang lahat ng nangungunang bingaw, kaya ang pelikula ay hindi walang makabuluhang entertainment value (at ito ay naging isang pangunahing hit, kahit na ang iminungkahing sumunod na pangyayari ay hindi kailanman nakita ang liwanag ng araw). Gayunpaman, sa aming opinyon, ang pelikulang ito ay nananatiling "pinakamaliit" sa malalaking pelikula ni Cameron, na kulang sa pananaw na nagtulak sa marami pang iba.
7. Avatar: The Way of Water (2022)
Mahirap i-rank ang pelikulang ito dahil kaka-release pa lang at maaari itong tumaas o bumaba sa mga ranking sa paglipas ng panahon. Ngunit sa ngayon, ang The Way of Water, sa kabila ng ilan sa mga pinakanakamamanghang CG na gawa sa lahat ng kasaysayan ng pelikula at isang pangako sa pagbuo ng mundo na may hangganan sa obsessive, ay medyo mababa sa listahan dahil sa kakulangan nito ng nakakahimok na plot at mga karakter.
Inirerekumenda: "Pinocchio" Guillermo del Toro: Mga aktor at karakter
Ang Daan ng Tubig ay wala kahit na salaysay momentum ng kanyang mataas na hinalinhan hinalinhan. Ang unang oras ng pelikula ay maraming mga payak na hanay ng mga piraso na tila kumikinang sa buong mga elemento ng plot, habang ang pangalawa ay isang lalong nakakabagot na montage ng sunud-sunod na mga visual effect na eksena. Sa wakas, sa ikatlong oras, ang lahat ng klasikong pagkilos na ito ng Cameron ay bubuo sa isang crescendo ng audio at visual na pyrotechnics, na nag-iiwan sa amin ng hindi gaanong kasiya-siyang pagtatapos na may impresyon na ang lahat ay dapat na humantong sa ibang bagay.
Ang 48fps technique na ginamit ni Cameron, tulad nina Peter Jackson at Ang Lee na nauna sa kanya, ay nakakabawas din sa iba pang talagang mahusay na visual na gawa. Gayunpaman, ang sinumang may kahit kaunting interes sa pelikulang ito ay dapat panoorin ito sa malaking screen na may lahat ng mga kampana at sipol; karapat dapat siya ngayon.
6 Avatar (2009)
Huwag magkamali: Ang Avatar ay isa sa ilang mga pelikulang nakakuha ng label na "game-changer" para sa mga makabagong visual effect nito at nakakagulat na nakaka-engganyong paggamit ng 3D, isang diskarteng halos nauna nang nailipat sa dustbin ng kasaysayan ng pelikula bilang isang kuryusidad. Ang nakamamanghang paglikha ni Cameron ng alien na mundo ng Pandora at ang mga naninirahan dito ay ganap na natatangi at detalyado, na nalampasan ang anumang ginawa sa parehong ugat bago o mula noon.
Ngunit kung saan nabigo ang Avatar, tulad ng sumunod na pangyayari, ay nasa balangkas at mga tauhan, na walang kahihiyang humiram mula sa Pocahontas, Dances with Wolves at iba pang kilalang mga kuwento tungkol sa isang puting tagapagligtas na darating upang iligtas ang mga katutubong primitibo mula sa mga panghihimasok ng kanilang mga tao sa teknolohiya. Bagama't sa ilang mga paraan ang mensaheng ito at ang mga kasamang tema ng kapaligiran ni Cameron ay mas may kaugnayan ngayon, sa isang mundo na ginagawa ng mga korporasyon ang lahat ng kanilang makakaya upang ihanda, ang kanyang diskarte ay mabigat at mga karakter na pinamumunuan ng isang kahoy na Sam Worthington at isang cartoonish na si Stephen Lang , huwag makayanan ang gawain.
Gayunpaman, may mga sandali at ideya na lumiwanag. Halimbawa, gusto naming tuklasin niya nang mas malalim ang ideya na si Pandora ay isang buhay, nabubuhay na nilalang; at ang saklaw ng cinematography at aksyon ay madalas na makapigil-hininga. At habang ang panonood ng pelikula sa maliit na screen ay mas nakakaakit sa paningin (hindi ito gaanong nahawakan sa telebisyon), ang kamakailang remastered na muling pagpapalabas ay higit na kahanga-hanga sa amin kaysa sa unang pagkakataon.
5. Titanic (1997)
Gusto naming hatiin ang unang 90 minuto at ang pangalawang 90 minuto (halos pagsasalita) ng Titanic dahil ang makasaysayang epiko ni Cameron ay dumaranas ng cinematic na bersyon ng dissociative identity disorder. Sa isang banda, ang kanyang detalyadong paglilibang sa hindi masabi na kalunos-lunos na paglubog noong 1912 ng diumano'y "hindi nalulubog" na barkong RMS Titanic ay napuno ng sunud-sunod na sunod-sunod na nakagigimbal na tensyon at kilabot, dahil ang iba't ibang klase ng tao sa barko ay madalas na nakakaharap sa kanilang kapalaran. hindi maisip na malungkot na paraan.
Inirerekumenda: Ang pelikulang "The Whale" ba ay hango sa mga totoong pangyayari?
Sa kabilang banda, ang malaking bato ng yelo ay tumatagal ng higit sa isang oras upang matugunan ang barko, na nag-iiwan sa amin ng isang ganap na kathang-isip na pag-iibigan sa pagitan nina Kate Winslet at Leonardo DiCaprio, kung saan ang isang privileged girl at ang kanyang lower deck na rogue ay umibig sa kabila ng inaasahang pakikipag-ugnayan sa isang lalaking bigote.. Billy Zane. Habang sina Winslet at DiCaprio (in their starring roles) ay very entertaining, itong mahinang Romeo and Juliet na storyline ay hindi.
Gayunpaman, kapag ang kapalaran ng barko ay selyado na, ang Titanic ay nagiging hindi kapani-paniwalang kapana-panabik, at ang biglaang pagliko ni Leo mula sa struggling artist patungo sa (kahit napahamak) action hero ay kapani-paniwala. Ang direksyon ni Cameron sa ikalawang kalahati ng pelikula ay walang kamali-mali, ang mga visual effect ay hindi nagkakamali at kamangha-mangha, at ang makalumang studio polish ng buong pelikula ay naging bahagi ng kadakilaan nito. Maging ang kuwento ng pag-ibig ay nagiging mas nakakaantig sa konteksto ng kaguluhan at kataklismo na pumapalibot sa magkasintahan.
4. Abyss (1989)
Ang Abyss sa una ay nakita bilang ang unang kabiguan ng karera ni Cameron, at marahil ay nararapat. Ang pelikula ay hindi isang hit sa takilya, kumikita lamang sa ilalim ng $90 milyon sa buong mundo (sa badyet na $45 o $70 milyon, depende sa pinagmulan). Hindi rin humanga ang mga kritiko, bagama't hindi pa ganap na negatibo ang mga review noong panahong iyon. Nadama ng karamihan sa mga tagasuri ang pelikula, isang pakikipagsapalaran sa ilalim ng dagat kung saan sinusubukan ng mga tripulante ng deep-sea drilling platform at isang team ng Navy SEAL divers (pinamumunuan ng isang psychotic na si Michael Biehn) ang dahilan ng paglubog ng isang nuclear submarine sa isang malalim. underwater trench, bilang isang solidong high-tech na thriller na may hindi maintindihan, wala saanman na pagtatapos , na nagtatampok ng malaking alien na barko.
Ngunit iyon ay dahil nakita ng karamihan sa mga kritiko ang theatrical cut ng pelikula, kung saan si Cameron ay pinilit ng 20th Century Fox na tanggalin ang 28 minuto ng pelikula, kabilang ang isang pangunahing eksena sa dulo kung saan ang mga dayuhan na naninirahan sa trench ay nagbabanta na sirain ang sangkatauhan kung hindi sila tumitigil sa pagsubok.sirain mo ang sarili mo. Habang naaalala namin na gusto namin ang orihinal na bersyon bilang isang kapana-panabik, tense na pelikula na may magagandang epekto at pag-arte (sa kabila ng karaniwang mga archetype ng Cameron na pinapalitan ang mga totoong buhay na character), ang "espesyal na edisyon" ay mas mahusay, na nagbibigay ng higit na lalim sa mga tema ng pelikula, alien presence. at marami sa mga karakter.
Inirerekumenda: Nangungunang 10 Lovecraft Horror Movies
Ang The Abyss ay isa sa mga pinaka-personal na pelikula ni Cameron, pati na rin ang isa sa kanyang pinaka-rebolusyonaryo: Minarkahan nito ang unang pagkakataon ng direktor na magtrabaho sa CGI, na lumikha ng isang pseudopod alien at (para sa espesyal na edisyon) isang napakalaking tidal wave. Ang tanda na ito ng mga bagay na darating ay isa lamang sa maraming dahilan kung bakit ang The Abyss, isang pelikulang hindi naintindihan at pagkatapos ay niyakap, ay nasa ibaba lamang ng banal na trinidad ni Cameron.
3. Terminator (1984)
Dito nagsimula ang lahat para kay Cameron, sa kanyang pangalawang opisyal na pagsusumikap sa direktoryo (ngunit ang una ay tunay na sa kanya) at isang pelikula na naging hindi lamang isa sa mga signature action/sci-fi thriller noong 1980s, ngunit isa ring classic ng genre. Ang simpleng kuwentong ito ng isang cybernetic assassin mula sa hinaharap na ibinalik sa nakaraan upang patayin ang ina ng magiging tagapagligtas ng sangkatauhan ay nagpakita ng ilan sa mga naunang tema at istilo ng direktor—humanity versus technology, walang humpay na bilis at pagkilos, visceral na karahasan.
Ang pelikula ay minarkahan din ang simula ng maraming taon ng pakikipagtulungan ni Cameron kay Lance Henriksen, Michael Biehn at, siyempre, Arnold Schwarzenegger, na sinusubukan lamang na itatag ang kanyang sarili bilang isang aktor nang dumating ang pelikulang ito at ginawa siyang isang bituin. At habang ang papel na ginagampanan ni Linda Hamilton ay higit pa o hindi gaanong isang dalaga sa pagkabalisa para sa karamihan ng pelikula, ang kasunod na ebolusyon ng kanyang karakter, kasama ng susunod na pelikula ni Cameron, ay nagbigay-buhay sa ideya ng mga kababaihan bilang mga bayani ng aksyon bago pa man ang Hollywood ay karaniwang handa. para rito.
Ang Terminator ay minarkahan din ang simula ng minsang derivative approach ni Cameron sa pagkukuwento, na may maalamat na science fiction na manunulat na si Harlan Ellison na nagbabanta sa kanya ng legal na aksyon para sa paghiram ng mga elemento mula sa Outer Limits episode na "Soldier" (ang kaso ay naayos sa labas ng korte). Pero hey, lahat nanghihiram sa kung saan. Anuman ang simula nito, ang The Terminator ay nananatiling isang payat, tensiyonado, nakaka-suspense at nakakapanghinayang thriller na may hindi nagkakamali na cast, mapag-imbento na produksyon na mababa ang badyet at isang direktoryo na enerhiya na imposibleng labanan.
2. Aliens (1986)
Medyo mahirap gumawa ng sequel sa isang kinikilalang obra maestra, ngunit nakakagulat na ginawa ito ni James Cameron ng dalawang beses. Sa unang kaso - ang kanyang unang pelikula para sa isang pangunahing studio sa Hollywood (Fox) - ginawa niya ito sa pamamagitan ng ganap na pagbabago ng genre. Karamihan sa pag-abandona sa haunted house at horror trappings ng orihinal na Alien ni Ridley Scott (1979), ginawa ni Cameron ang sumunod na pangyayari sa isang kapanapanabik na kuwento ng Marines vs. Monsters na nagtatampok ng ragtag na grupo ng mga charismatic na sundalo na maaaring makita at mahalin ng mga tradisyunal na pelikula sa digmaan.
Ang host ay si Sigourney Weaver, ang nag-iisang survivor ng Alien, na bumalik sa kanyang breakout role bilang Ripley at (kahit pansamantalang) nilabag ang Hollywood taboo sa mga babaeng action hero na may performance na nananatiling isa sa iilan sa science fiction na nominado para sa isang Oscar" Napapaligiran din siya ng isa sa mga pinakamahusay na cast ni Cameron. Kahit na ang kanyang mga space marines ay archetypes sa halip na mga character, ang mga taong tulad ng hindi malilimutang Bill Paxton, Michael Behan, Jenette Goldstein at Al Williams ay nagbigay sa kanila ng personalidad, sangkatauhan at katatawanan.
Inirerekumenda: Ang bagong Alien na pelikula ay nakakakuha ng kapana-panabik na line-up at mga detalye ng paggawa ng pelikula
Gumagawa sa medyo maliit na badyet na $18 milyon, gumawa si Cameron ng isang nakakatakot, tensiyonado, at kakaibang intimate na kuwento ng horror, kabayanihan, at labanan na naging isa sa mga pinakadakilang sci-fi blockbuster sa lahat ng panahon. Bagama't mas gusto namin ang mas compact na theatrical cut kaysa sa pinalawig na edisyon, gusto pa rin naming panatilihin ni Cameron ang eksena kung saan nalaman ni Ripley ang tungkol sa kapalaran ng kanyang anak sa unang cut; siya ang nagsisilbing motibo para sa kanyang kasunod na pagliligtas sa batang biktima ng pag-atake ng dayuhan na si Newt (Carrie Henn), na nagbibigay sa pelikula ng maraming pampakay at emosyonal na taginting.
Gayunpaman, ang Aliens ay isang malapit na perpektong pelikula, at habang mayroon pa ring debate kung ito ay mas mahusay kaysa sa hinalinhan nito, ang lugar nito sa kasaysayan ng pelikula ay sigurado.
1. Terminator 2: Araw ng Paghuhukom (1991)
Pinagtatalunan namin kung ang pelikulang ito o ang Aliens ay ang pinakamahusay na pelikula ni Cameron, at sa huli ay nagpasya kaming sumama sa isang pelikula batay sa kanyang sariling pananaw sa halip na isang sequel sa gawa ng ibang tao (na hindi ang pagkuha ng anumang bagay mula sa Aliens). Ang Terminator 2 ay inakusahan bilang isang mas malaki, mas malakas na remake ng orihinal, ngunit hindi iyon ang kaso. Sa halip, ito ay isang pagpapalawak ng mga ideya at saklaw ng unang pelikula, kung saan nagtatrabaho si Cameron gamit ang isang badyet na nagbigay-daan sa kanya upang ganap na maisakatuparan ang kanyang pananaw (bagaman marahil ay masyadong mataas ang pamantayan ng epikong sinehan sa proseso).
Ang gawing bayani ang kontrabida ng orihinal na pelikula ay isang napakatalino na ideya, kung saan gumaganap pa rin si Schwarzenegger sa kanyang lakas bilang walang emosyon na cyborg T-800 na kalaunan ay nakakuha ng kaunting pakiramdam ng tao sa pamamagitan ng relasyon ng ama-anak sa hinaharap na tagapagligtas na ipinangako niyang protektahan, John Connor (Edward Furlong). Ang huli ay isang whiny child sa halip na isang marangal na teenage messiah, na gumaganap din laban sa uri, habang ang kanyang ina na si Sarah (Linda Hamilton) ay nagbabalanse ng conspiracy theorist paranoia, motherly love at badass fighting moves sa isa sa mga pinakanatatanging heroine ni Cameron.
At, siyempre, nariyan ang T-1000 (Robert Patrick sa kanyang breakout na papel), ang likidong metal na werewolf na ipinadala pabalik upang patayin si John Connor, na ang magaan na frame ay tila hindi angkop sa malaki, masamang Arnold, ngunit sa halip ay pinatutunayan niya ang higit na hindi pagpapatawad. at mas nakakatakot kaysa sa Terminator mula sa orihinal na pelikula. Ang paggamit ng CG upang lumikha ng malalaking bahagi ng on-screen na hitsura ng isang karakter ay, at nananatili, isang pambihirang tagumpay sa kasaysayan ng pelikula na palawakin ni Steven Spielberg pagkalipas lamang ng dalawang taon sa Jurassic Park. Ang pag-unlad ng teknolohiya sa parehong mga pelikula ay nagbago ng takbo ng sinehan para sa mas mahusay o mas masahol pa, ngunit 30 taon mamaya ito ay nananatiling hindi maikakaila epektibo.
Dahil sa mga groundbreaking effect nito, nakakasilaw na pagkakasunod-sunod ng mga paghabol at aksyon, ilan sa pinakamagagandang karakter na nilikha ni Cameron at ng kanyang mga aktor, at isang kuwentong napakasaya at kumpleto kaya sinubukan ng Terminator franchise at nabigo sa mahabang panahon na ipagpatuloy ito (kahit na Si Cameron mismo ay nabigong sumunod sa Terminator: Dark Fate, na labis niyang kinasangkot sa pagbuo), Terminator 2: Judgment Day ay nananatiling perpektong pagsasanib ng lahat ng elementong ito at si Cameron sa rurok ng kanyang kapangyarihan.
Inirerekumenda: Ang Predator Code of Honor: Bakit Pinapanatili ng Predator ang mga Bungo ng Kanilang Manghuli
