Αν ψάχνετε για μια σκληρή κριτική για την ταινία του Marlowe, έχετε έρθει στο σωστό μέρος. Το Marlowe είναι μια προσαρμογή του εγκεκριμένου μυθιστορήματος του John Banville το 2014 Black-Eyed Blonde, το οποίο συνεχίζει την ιστορία του ιδιωτικού ντετέκτιβ του Raymond Chandler, Philip Marlowe. Η σκηνοθεσία της ταινίας έγινε από τον Neil Jordan σε σενάριο του William Monahan. Παρά τα πολλά υποσχόμενα στοιχεία, η ταινία δεν καταφέρνει να σαγηνέψει και είναι ένα επίπεδο και βαρετό νεο-νουάρ με πολύ λίγα να προσφέρει.
Ένα μισό μυστήριο με αδύναμη αφήγηση
Τοποθετημένο στο Bay City το 1939, η Marlowe (που υποδύεται ο Liam Neeson) προσεγγίζεται από την Claire Cavendish (Diane Kruger), μια κληρονόμο σε αναζήτηση του αγνοούμενου εραστή της Nico Peterson (Francois Arnaud), ενός κατασκευαστή σκηνικού κινηματογραφικού στούντιο. Ο Μάρλοου ξεκινάει τις δουλειές του, αλλά καθώς βουτάει στο μυστήριο, συνειδητοποιεί ότι όλα είναι πολύ πιο περίπλοκα από όσο φαίνονται. Ωστόσο, οι αποκαλύψεις στο τέλος ακούγονταν βαρετές και η πλοκή και οι σχέσεις των χαρακτήρων ελάχιστα δικαιολογούν το σχεδόν δίωρο scrolling της ταινίας.
Μονοδιάστατοι χαρακτήρες με αμήχανους διαλόγους
Η κριτική ταινίας του Μάρλοου μάλλον θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει με τους χαρακτήρες. Οι ίδιοι οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι και οι ηθοποιοί πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν αδέξιο διάλογο που συχνά δυσκολεύει την παράδοσή τους. Η Κρούγκερ προσπαθεί πολύ, αλλά κάτι λείπει από τη μοιραία γυναίκα της και το σενάριο για τον χαρακτήρα της δεν βοηθάει καθόλου. Ο Neeson απεικονίζει τον Marlowe σαν ο ιδιωτικός ντετέκτιβ να έχει μόλις τελειώσει με όλα, κάτι που κάνει κάποιον να αναρωτιέται αν ο Neeson αισθάνεται το ίδιο.
Χλωμή μίμηση άλλων neo-noir ταινιών
Ο Μάρλοου μπορεί να είναι νεο-νουάρ, αλλά είναι δύσκολο να μην το σκεφτεί κανείς ως μια χλωμή μίμηση άλλων, πιο επιτυχημένων ταινιών του είδους. Η ταινία προσπαθεί να μοιάζει και να ακούγεται σαν νεο-νουάρ, αλλά της λείπει το πάθος, ένα κενό που διαπερνά κάθε σκηνή και ανταλλαγή χαρακτήρων. Η κινηματογραφία προσπαθεί να δώσει στον Marlowe μια παλιά σχολική αίσθηση, αλλά αποτυγχάνει και αφήνει πολλά να είναι επιθυμητά. Τα κοστούμια, αν και όμορφα, θυμίζουν αυτό που προσπαθεί να μιμηθεί η ταινία.
Το καστ δείχνει εξαντλημένο
Ακόμα και το καστ φαίνεται να έχει ξεμείνει από τα χέρια, παίζοντας κυρίως ξύλινους ρόλους. Η Adewale Akinnuoye-Agbaje ως Cedric έκλεψε την παράσταση παρόλο που ήταν στην ταινία μόνο για λίγο. Ο Cumming μασάει το τοπίο και το Χιούστον είναι σταθερό συνολικά. Ωστόσο, η ερμηνεία των ηθοποιών στερείται ενθουσιασμού, γεγονός που κάνει τους χαρακτήρες ακόμη πιο μονοδιάστατους.
Marlowe: Passage Through Movements
Η ταινία «Marlowe» μπορεί να χαρακτηριστεί ως «pass-through». Αυτή είναι μια ταινία που αισθάνεται ότι δεν θα έπρεπε να είναι εδώ και κάθε δημιουργική απόφαση, μέχρι το σενάριο και τη σκηνοθεσία, το επιβεβαιώνει. Το νεο-νουάρ μπορεί να έχει έναν ρόλο να παίξει, αλλά του λείπει τρομερά οτιδήποτε μπορεί να έκανε αυτή την ταινία μια απολαυστική, μαγνητική εμπειρία του Philip Marlowe. Είναι πραγματικά κρίμα που η ταινία δεν έχει ουσιαστικά καμία προσωπικότητα για να την κρατήσει στη ζωή.
Συνολικά, ο Marlowe δυσκολεύεται να είναι ιντριγκαδόρικος, μεταβαίνοντας από τη μια μυστηριώδη υποπλοκή στην άλλη με ελάχιστο ενδιαφέρον για τη δική της αφήγηση. Έλλειψη πάθους και κενού διαποτίζει κάθε σκηνή της ταινίας και οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι και δρουν ξύλινα. Δεν υπάρχει τίποτα στην ταινία που να κάνει μια συμπαθή και μαγνητική απεικόνιση του Philip Marlowe. Ίσως λοιπόν η κριτική μου για την ταινία του Μάρλοου ήταν λίγο θυμωμένη, αλλά ελπίζω να σας έσωσα μερικές χαμένες ώρες από τη ζωή σας.
Συνιστάται: Ανασκόπηση "The Last of Us» - μια θριαμβευτική και σπαρακτική προσαρμογή βιντεοπαιχνιδιών
