Mimo że w Pacific Drive nie spotykasz żadnych postaci, rozmowa z nimi i wysłuchanie ich anegdot było nieoczekiwanie przyjemnym doświadczeniem podczas mojej zapowiedzi gry.
Debiutancka gra o przetrwaniu od Ironwood Studios z niespodzianką przenosi Cię w dziwne, przerażające środowisko na północno-zachodnim Pacyfiku. Po pobraniu Pacific Drive zobaczysz serię infografik przedstawiających kronikę tego, jak Półwysep Olimpijski stał się miejscem postoju „obiecującej nowej technologii” w 1947 r. – proces ten był utrudniony przez historie o nocnych ewakuacjach, tajemniczych zaginięciach i „nienaturalnych spotkaniach”. "
Osiem lat później część terytorium została ogrodzona murem i stała się strefą wykluczenia, która w ciągu następnych 30 lat powiększyła się i ostatecznie stała się całkowicie niedostępna. Oczywiście Strefa Wykluczenia Olimpijskiego jest całkowicie fikcyjna, ale dbałość Ironwooda o szczegóły mnie wciągnęła. Co tu się stało?
Niestety nic nie zrozumiałem – moje wstępne przejście ograniczało się do dwóch pierwszych misji fabularnych. Ale to, co wydarzyło się podczas tych misji, sprawia, że z niecierpliwością czekam na datę premiery Pacific Drive, abym mógł wrócić i poznać pełną wersję gry. Moja podróż zaczyna się na południe od bariery w 1998 roku, mając jedynie notes i niejasne instrukcje dotyczące dostawy. Pcham swój zdezelowany samochód do przodu i podążam jedyną dostępną ścieżką, podczas której krótki tutorial uczy mnie obsługi wycieraczek i reflektorów oraz przypomina mi o konieczności parkowania samochodu.
Gdy deszcz staje się coraz bardziej intensywny, wkrótce znajduję się w terenie, gdzie mgła zaczyna wirować wokół mnie, a moje otoczenie niesamowicie się rozpada. Kiedy mgła robi się fioletowa i zaczyna mnie pochłaniać, samochód gaśnie, a ja pogrążam się w całkowitej ciemności. Nagle czuję się bardzo samotny. Zanim zdążę się zaaklimatyzować, jasne, czerwone światło oświetla moje otoczenie i zostaje przeciągnięta na bok przez portal.
Znajduję się w samej olimpijskiej strefie wykluczenia, pełnej niepokojących zielonych mgł i trzaskającego promieniowania, i natychmiast biegnę dalej, gdy interfejs użytkownika nawołuje mnie do udania się w bezpieczne miejsce. Kiedy znajduję porzucony samochód, szybko dowiaduję się, że można otworzyć samochód i wejść do niego tym samym kluczykiem, wyróżniając się długim naciśnięciem lub dotknięciem. Idę niepewnie do przodu, aż niespodziewany głos przebija ciszę. To moje pierwsze spotkanie z Tobiasem Barlowem.
„Sygnał, tak, wrócił!” - on krzyczy. Wyjaśnia, że on i jego kolega, Francis Cook, znajdują się w sektorze B środkowej strefy. Mówi mi, że mój „sygnał wzywania pomocy” odbierany jest w Strefie Zewnętrznej, a dokładniej w Sektorze E. Oznacza to oczywiście, że mojego nowo poznanego przyjaciela nie ma blisko mnie i nie mając możliwości skontaktowania się z nim, nadal jestem pozostawiony sam .
Przyjazny głos w domofonie uspokaja mnie i uwalnia od samotności. Tobiasz identyfikuje mnie jako „intruza” – osobę znajdującą się poza ścianą bariery – i głośno zastanawia się, jak udało mi się dostać do strefy wykluczenia. Jestem jednak wdzięczny, że moje samotne, samotne przedsięwzięcie jest teraz znacznie bardziej oparte na współpracy.
Kiedy kieruję się na wschód w stronę schronu, Tobias zauważa błyśnięcie na instrumencie, który on i Francis monitorują, czyli spektrometrze. Sugeruje, że może to być „pozostałość”, ale Franciszek upiera się, że nie może tak być, ponieważ nie widzieli tego od dziesięcioleci. Dzięki szybkości, z jaką się poruszam, szybko dowiadują się, że to ja mogę znaleźć „Pozostałą” i że ma ona kształt samochodu.
Ta wymiana zdań pomiędzy Tobiaszem i Francisem ukazuje obraz historii, w którą zostałam uwikłana. To doskonałe ucieleśnienie tego, jak skutecznie Ironwood wykorzystuje postacie, nawet jeśli znajdują się one wyłącznie poza ekranem.
Kiedy zbliżam się do kryjówki, Tobiasz ostrzega mnie przed Oppy, kolejną niewidzialną postacią, która może nie lubić, gdy „szperam” po jej warsztacie samochodowym. Oczywiście, jak tylko włączę prąd, ona wita mnie z niezadowolonym westchnieniem, a potem krzyczy „masz pięć sekund na wydostanie się”, zanim mój nowy przyjaciel Tobiasz zapewni ją przez audycję alarmową, że jestem nie szukam kłopotów.
Jego wiadomość wyjaśnia również, że Oppy to tak naprawdę doktor Ophelia Turner i już ją sobie wyobrażam. Niska kobieta z rozczochranymi, jasnymi włosami, ubrana w brudny kombinezon i duże, zniszczone buty. Prawdopodobnie tam stoi z rękami na biodrach, wściekła na moje nieoczekiwane wtargnięcie, a jeszcze bardziej wściekła na groźbę Tobiasza, że przeczyta jej całą swoją antologię poezji, jeśli nie będzie mogła zapewnić mi bezpieczeństwa.
Oppy wspomina o wielu „nieszczęśnikach”, którzy w przeszłości zostali uwięzieni w Strefie Wykluczenia, co daje mi lepszy wgląd w to, jak znalazłem się w tym kapryśnym scenariuszu. Niechętnie zgadzając się, abym pozwolił mi przeszukać jej garaż w poszukiwaniu złomu i części do naprawy samochodu, wyjaśnia mi system map i misje w grze. Czuję, że jest do mnie przywiązana, a biorąc pod uwagę, że spotkaliśmy się zaledwie dwie minuty temu, nie wydaje mi się to godne poczucia osiągnięcia, które czuję. Nawet mi doradza!
Podczas pierwszych dwóch misji fabularnych Pacific Drive towarzyszyło mi poczucie całkowitej samotności. Mając ograniczone zachęty do opuszczenia bezpiecznego parkingu Oppy, mogłabym ulec pokusie, aby po prostu porzucić Pacific Drive i zostawić go w spokoju. Ale te trzy postacie, mimo że nigdy ich fizycznie nie spotkałem, służą znacznie większemu celowi niż standardowy samouczek gry. Będą moim najbliższym wsparciem w tym dziwnym świecie i nie mogę się doczekać, aż później spotkamy się z nimi osobiście.
Oferowane: 6 nowych darmowych gier i wersji demonstracyjnych w Steam
