Wyjaśniono zakończenie „To przychodzi nocą”. Czasami Twoje największe lęki pochodzą z wnętrza.
Świat „It Comes at Night” Treya Edwarda Schultza przepojony jest niewytłumaczalnym egzystencjalnym strachem i sugeruje, że to, czego nie widać, co hałasuje i bulgocze w ciemności, jest często najstraszniejsze. Kiedy w 2017 roku na ekranach kin pojawił się film A24, widzowie spodziewali się zobaczyć coś zupełnie innego niż tytuł i zwiastun. Dla niektórych było to rozczarowanie, ale pomimo krytyki „It Comes at Night” było nie tylko kolejnym dobrze przyjętym przez krytyków wydawnictwem A24, ale także przyzwoitym sukcesem kasowym, zarabiając 20 milionów dolarów przy budżecie zaledwie 5 milionów dolarów. Jeśli porzucisz oczekiwania, może to być przerażające doświadczenie. „Noc” to w swej istocie film o rodzinie i jej ochronie za wszelką cenę oraz o tym, co tracimy, gdy przestajemy ufać najbliższym.
„It Comes at Night” opowiada historię rodziny podczas wybuchu śmiertelnej epidemii.
Film skupia się na rodzinie, która ucieka przed śmiertelną chorobą, ukrywając się w lesie. Paul (Joel Edgerton) nie ufa Willowi (Christopher Abbott), nieznajomemu, który pojawia się na rodzinnej posesji i jego historii od początku. Książka „To przychodzi nocą” nie traci czasu na ukazanie braku zaufania i empatii Paula. W pierwszych minutach dokonuje egzekucji na swoim teściu Budzie (David Pendleton) i spala jego ciało, jakby wynosił śmieci. Pozbawione emocji i zgorzkniałe zachowanie Paula jest głównym katalizatorem śmierci wszystkich bohaterów. Paul i jego żona Sarah (Carmen Ejogo) są zbyt skupieni na Willu, jego żonie Kim (Riley Keefe) i możliwej dwulicowości ich syna Andrew (Griffin Robert Faulkner), aby zauważyć, że ich własny syn, Travis (Kelvin Harrison Jr.), Najprawdopodobniej jest to przyczyną infekcji.
Mniej więcej w połowie filmu „To przychodzi nocą” Travis, dręczony strasznymi koszmarami i nie mogący spać, odkrywa Andrew śpiącego na podłodze Buda, a drzwi wejściowe są otwarte, co stawia obie rodziny w stanie najwyższej gotowości. Na zewnątrz Will i Paul znajdują na ganku psa Travisa, Stanleya, ciężko okaleczonego, który wcześniej uciekł w pogoni za niewidzialnym wrogiem czającym się w oddali. Travis mówi rodzinie, że drzwi wejściowe były otwarte, kiedy schodził po schodach, a Sarah sugeruje, że powodem mógł być Andrew, co doprowadza Kim i Willa do wściekłości. Ale jeśli Travis otworzył drzwi podczas lunatykowania, to kto zostawił je otwarte? Na początku filmu Paul poucza rodzinę Willa o zasadach panujących w domu, w tym o zamykaniu drzwi wejściowych na całą noc kluczem, który Paul i Sarah noszą na szyi. Czy Travis ukradł klucz i otworzył drzwi, kiedy spał, czy może był to ktoś inny? Paul zaczyna cieszyć się obecnością Willa i jego rodziny, zbliża się do nich, a nawet na chwilę traci czujność, ale potem popada w paranoję i jest podejrzliwy. Czy Paul zapomniał zamknąć drzwi przed pójściem spać? Odpowiedź na to pytanie jest ostatecznie niejednoznaczna.
Książka „To przychodzi nocą” zawiera więcej pytań niż odpowiedzi.
Film „To przychodzi nocą” celowo ukrywa przed widzami prawdę, sugerując, że infekcja przyszła z wnętrza domu, a nie z zewnątrz. Bud jest pierwszą i jedyną zarażoną osobą pokazaną na ekranie i nigdy nie wiemy, w co przerodzi się pełna infekcja, ale z tego, co słyszymy i co widzi Travis na końcu, może to przypominać zombie lub mutanty. Bliskie relacje Travisa z jego zmarłym dziadkiem mogą powiązać go z rozprzestrzenianiem się infekcji i dezinformacją. Paul, Sarah i Travis są tak pochłonięci strachem przed tym, co czai się za ich izolowanymi, ufortyfikowanymi murami, że rodzina nie dostrzega, w jaki sposób ich prawdopodobnie błędne i bezpodstawne podejrzenia oraz brak przejrzystości prowadzą do ich nieuniknionego upadku.
Na najbardziej podstawowym poziomie „To przychodzi nocą” jest filmem o żalu i strachu. To właśnie przychodzi nocą. Dochodząc do siebie po stracie dziadka, Travis szuka pozorów normalności w nienormalnym świecie. W nieznanym lesie Travis i jego rodzina byli odizolowani od społeczeństwa tak długo, że trudno im stwierdzić, czy Will i jego rodzina są przyjaciółmi, czy wrogami. Podczas nocnej rozmowy przy kilku kieliszkach whisky Will zaprzecza swojej osobistej historii, co wzbudza w Paulu ostrożność. Will jest czegoś winny: albo nie jest tym, za kogo się podaje, albo okłamuje Paula, aby chronić swoją rodzinę. Gdy napięcie rośnie i wrze, rodziny zwracają się przeciwko sobie, podejmując desperackie akty samozachowawcze, aby przetrwać. Kiedy człowiekiem kieruje się mentalność „uciekaj lub walcz”, zaniedbuje się niuanse i zdrowy rozsądek. Tożsamość sprawcy, który otworzył drzwi, nigdy nie zostaje ujawniona, ale można założyć, że był to raczej Paul, Sarah lub Travis, a nie Will lub jego rodzina. Jednak niewinność Willa również nie zawsze jest ostateczna.
Paul sugeruje, aby wszyscy poddali się kilkudniowej kwarantannie, aby nikt nie zachorował, a później Travisowi przyśnił się kolejny „sen”. We śnie Travis spaceruje nocą po lesie, a w oddali szczeka niezrozumiały Stanley. Travis zatrzymuje się, podnosi leżącą na drodze broń i podąża za dźwiękiem pod górę. Coraz bardziej agresywny Stanley, warczący i ostrożny, zostaje zaatakowany przez skaczącego w oddali drapieżnika, na co Travis patrzy z przerażeniem. Później, w tym samym śnie, Travis wyobraża sobie, że jest zarażony, wymiotuje czarną, lepką żółcią i odwiedza go wskrzeszony Bud, który płacze, zanim obudzi Travisa. W brutalnym punkcie kulminacyjnym „Nocy”, po paranoicznej bójce, Paul i Sarah zabijają Willa i jego rodzinę po tym, jak Travis mówi rodzicom, że on i Andrew mogą zostać zarażeni. Ale dopiero w ostatnich minutach filmu Travis jest na krawędzi śmierci, wyobrażając sobie, jak wędruje nocą korytarzem i wychodzi z domu w poszukiwaniu Stanleya, co nadaje kontekst jego „senowi” i prawdopodobnie jest podpowiedzią na jego winę. Można założyć, że Travis zdaje sobie sprawę z tego, co zrobił, ale zamiast się do tego przyznać, przełyka prawdę, zanim nieuchronnie zaraża się wirusem i zaraża swoich rodziców.
Ujawniono potwora z filmu „Przychodzi nocą”.
„It Comes at Night” to darwinowski thriller psychologiczny opowiadający o okropnościach, które pojawiają się w każdym z nas, gdy instynkt samozachowawczy i spekulacje biorą górę nad empatią i racjonalnością. Zakończenie filmu zależy od interpretacji, bo czasami tajemnica bez odpowiedzi daje więcej satysfakcji niż prawda, na którą można odpowiedzieć.
Zalecamy: Film Obcy 45 lat później
