Ook al ontmoet je geen personages in Pacific Drive, het was een onverwacht leuke ervaring om met ze te praten en hun anekdotes te horen tijdens mijn preview van de game.
Ironwood Studios' debuut-survivalgame met een twist neemt je mee naar een vreemde, griezelige omgeving in de Pacific Northwest. Wanneer je Pacific Drive downloadt, zie je een reeks infographics die beschrijven hoe het Olympisch Schiereiland in 1947 een verzamelplaats werd voor ‘veelbelovende nieuwe technologie’ – een proces dat werd belemmerd door verhalen over nachtelijke evacuaties, mysterieuze verdwijningen en ‘onnatuurlijke ontmoetingen’. "
Acht jaar later werd een deel van het grondgebied omheind met een muur en werd het een uitsluitingszone, die zich in de daaropvolgende dertig jaar uitbreidde en uiteindelijk volledig ontoegankelijk werd. Natuurlijk is de Olympische Uitsluitingszone volledig fictief, maar Ironwoods aandacht voor detail had me verslaafd. Wat gebeurde daar?
Helaas begreep ik er niets van – mijn voorlopige playthrough was beperkt tot de eerste twee verhaalmissies. Maar het is wat er tijdens die missies gebeurde waardoor ik reikhalzend uitkijk naar de releasedatum van Pacific Drive, zodat ik terug kan gaan en de volledige game kan verkennen. Mijn reis begint in 1998 ten zuiden van de barrièremuur, met niets anders dan een klembord en vage bezorginstructies. Ik duw mijn versleten oude auto naar voren en volg het enige beschikbare pad, waarbij een korte tutorial me leert hoe ik de ruitenwissers en koplampen moet gebruiken en me eraan herinnert de auto indien nodig in de “parkeerstand” te zetten.
Naarmate de regen heviger wordt, bevind ik me al snel off-road, waar de mist om me heen begint te wervelen en mijn omgeving griezelig afbrokkelt. Terwijl de mist paars kleurt en mij begint te verzwelgen, stopt de auto en word ik in het pikkedonker gestort. Ik voel me opeens heel alleen. Voordat ik kan acclimatiseren, verlicht een helder rood licht mijn omgeving en word ik zijwaarts door het portaal getrokken.
Ik bevind me in de zeer Olympische uitsluitingszone, vol verontrustende groene mist en knetterende straling, en ren onmiddellijk naar voren terwijl de gebruikersinterface me aanspoort om in veiligheid te komen. Als ik een verlaten auto vind, kom ik er snel achter dat je de auto kunt openen en erin kunt stappen met dezelfde sleutel, te onderscheiden door lang indrukken of tikken. Aarzelend loop ik naar voren totdat een onverwachte stem de stilte doorbreekt. Dit is de eerste keer dat ik Tobias Barlow ontmoet.
"Signaal, ja, hij is terug!" - hij roept. Hij legt uit dat hij en zijn collega Francis Cook zich in Sector B van de Mid-Zone bevinden. Hij vertelt me dat mijn ‘noodsignaal’ wordt ontvangen in de Buitenzone, meer bepaald in Sector E. Dit betekent natuurlijk dat mijn nieuwe vriend niet bij mij in de buurt is, en zonder dat ik contact met hem kan opnemen, word ik nog steeds met rust gelaten. .
De vriendelijke stem in de intercom kalmeert mij en verlost mij van eenzaamheid. Tobias identificeert mij als een ‘indringer’ – iemand buiten de barrièremuur – en vraagt zich hardop af hoe het mij is gelukt om in de uitsluitingszone te komen. Ik ben echter dankbaar dat mijn eenzame, eenzame onderneming nu veel meer op samenwerking gericht is.
Terwijl ik oostwaarts richting de schuilplaats loop, merkt Tobias een piep op in het instrument dat hij en Francis in de gaten houden: een spectrometer. Hij suggereert dat het misschien een ‘overblijfsel’ is, maar Franciscus houdt vol dat dit niet het geval kan zijn, aangezien ze dit al tientallen jaren niet meer hebben gezien. Dankzij de snelheid waarmee ik voortbeweeg, komen ze er al snel achter dat ik misschien degene ben die het "Restant" heeft gevonden en dat het de vorm heeft van een auto.
Het heen en weer praten tussen Tobias en Francis schetst een beeld van het verhaal waarin ik verwikkeld ben. Het is een perfecte belichaming van hoe effectief Ironwood karakters gebruikt, zelfs als ze zich uitsluitend buiten het scherm bevinden.
Terwijl ik de schuilplaats nader, waarschuwt Tobias me voor Oppy, een ander onzichtbaar personage dat het misschien niet leuk vindt als ik in haar autoreparatiewerkplaats rondsnuffel. Natuurlijk, zodra ik de stroom aanzet, begroet ze me met een ontevreden zucht en roept dan “Je hebt vijf seconden om weg te komen” voordat mijn nieuwe vriend, Tobias, haar via de nooduitzending verzekert dat ik niet op zoek naar problemen.
In zijn bericht wordt ook uitgelegd dat Oppy eigenlijk Dr. Ophelia Turner is, en ik kan me haar al voorstellen. Een kleine vrouw met slordig, felgekleurd haar, gekleed in een vuile overall en grote, versleten laarzen. Ze staat daar waarschijnlijk met haar handen op haar heupen, woedend over mijn onverwachte inbreuk en nog woedender over het dreigement van Tobias om haar zijn hele poëziebundel voor te lezen als ze mij niet kan beschermen.
Oppy noemt een aantal "ongelukken" die in het verleden vastzaten in de Exclusion Zone, waardoor ik meer inzicht kreeg in hoe ik in dit wispelturige scenario terechtkwam. Ze stemt er met tegenzin mee in dat ik in haar garage moet zoeken naar schroot en onderdelen om de auto te repareren, en legt me het kaartsysteem en de missies van het spel uit. Ik heb het gevoel dat ze zich warm voelt voor mij, en gezien het feit dat we elkaar nog maar twee minuten geleden hebben ontmoet, lijkt het het gevoel van voldoening dat ik voel niet waard. Ze geeft me zelfs advies!
Tijdens de eerste twee verhaalmissies van Pacific Drive bleef ik achter met een gevoel van complete eenzaamheid. Met beperkte prikkels voor mij om de veilige parkeerplaats van Oppy te verlaten, zou ik in de verleiding kunnen komen om Pacific Drive gewoon te verlaten en deze met rust te laten. Maar deze drie personages dienen, ondanks het feit dat ik ze nooit fysiek heb ontmoet, een veel groter doel dan de standaard speltutorial. Zij zullen mijn grootste steun zijn in deze vreemde wereld, en ik kan niet wachten tot we ze later in levende lijve ontmoeten.
aanbevolen: 6 nieuwe gratis games en demo's binnen Steam
