Over het algemeen is het vrij moeilijk om een spel te vinden waarbij ik me echt ongemakkelijk voel. Er zijn genoeg horrorspellen die me doen huiveren op het moment dat ik ze speel, maar het komt zelden voor dat iets me met een voortdurende golf van gevoelens achterlaat die alleen kan worden omschreven als 'wat verdomme'. Er is echter één game waarbij ik dit gevoel vaker krijg dan ik zou willen; dit is van fundamenteel belang Binnenkant, en het einde dat me gewoon niet met rust laat.
Toen Inside uitkwam, had ik het vorige spel Limbo van Playdead nog niet gespeeld, maar ik was er voldoende bekend mee om ongeveer te weten wat mij te wachten stond. Beide games zijn puzzelplatformgames met een jonge, stille hoofdpersoon wiens reis voor hem net zo'n mysterie is als voor jou.
Wereld binnen - dit is een verleidelijke wereld. Er zit een duidelijke fascistische ondertoon aan, en een groot deel van de bevolking lijkt geïndoctrineerd te zijn om iets te volgen. Je wordt zelf gedwongen bepaalde groepen van de bevolking te controleren en ze zo te besturen dat je vooruit kunt komen door de verschillende puzzels op te lossen die de wereld je oplegt. Het is duidelijk dat dit een spel is over controle en autoritarisme.
Ik heb altijd het gevoel dat iemand naar me kijkt.
Dus waar zijn jij en de jonge kerel tegen wie je speelt? Jouw rol is die van de controleur – excuseer de woordspeling – die de anonieme man naar het onbekende leidt. De wereld wordt een beetje gedetailleerder naarmate je vordert, maar je leert nooit iets belangrijks over hoe de dingen zijn geworden zoals ze zijn of wie de jongen is.
U zult er echter één ding over leren: het doel ervan. Om redenen die het spel niet duidelijk wil maken, wordt hij verondersteld deel uit te maken van wat je simplistisch The Blob zou kunnen noemen (of beter gezegd "een massa menselijk vlees en ledematen"). Voor het gemak van de discussie blijven we voor de rest van dit artikel bij de eerste optie.
De Blob is een jongen, de jongen is The Blob, en jij bent een jongen, en het is allemaal met elkaar verbonden op een manier die erg doet denken aan de ongelooflijk vlezige Society uit 1989. Zoals ik eerder al zei, heb ik games gespeeld waarbij ik tijdens het spelen ineenkromp. Binnen is er één van, vooral tijdens een deel waar te veel dode en rottende varkens worden getoond.
“The Blob” is echter iets dat mij tot op de dag van vandaag bijblijft. Ik omschrijf mijn geslacht vaak als een amorfe waas, bijna onkenbaar, en dat is misschien de reden waarom ik zo gefascineerd ben door dit bewuste, gezichtsloze wezen. Maar het bestaan ervan roept bij mij ook een diepgewortelde angst op, zoals weinig andere dingen.
Hij heeft duidelijk verlangens, net als wij allemaal, waarvan de belangrijkste vrijheid is. De wetenschappers hebben hem in de val gelokt, en jij, jongen, zo blijkt uiteindelijk, probeert hem te bevrijden. Waarom dit zo is, weet ik niet. Controleert The Blob de jongen, en op zijn beurt jij als speler, om zichzelf te bevrijden? Stuwen wetenschappers hem daartoe? Ik kan geen van deze vragen beantwoorden, en dat is een deel van de reden waarom The Blob voor altijd in mijn hoofd zit (huurvrij leven, zou ik eraan kunnen toevoegen).
De eerste keer dat ik dit spel speelde, deed ik het in één keer omdat het vrij kort is, en ik denk dat dat een deel van het punt is: toen ik op het punt kwam waarop je één werd met Blob, mijn partner en ik - die naar mijn spelen - waren verbijsterd. Ik begon het vrij laat op de avond te spelen en maakte het uiteraard nog later uit, en ik wist gewoon niet wat ik moest voelen.
Voor mij kwam dit vooral omdat The Blob geen enkele oplossing leek te hebben. Uiteindelijk lukt het je om te ontsnappen uit het gebouw waarin je opgesloten zat, maar als je dat doet, zijn jij en Blob gestrand op het strand en kunnen ze nergens heen. De wereld beweegt immers slechts in twee richtingen: naar links of naar rechts.
Het einde impliceert vrijheid, maar het geeft het niet echt aan Blob, of mij, of jullie als spelers. We zitten gewoon aan elkaar vast terwijl de aftiteling rolt, gedoemd om vast te zitten op deze plek, misschien voor altijd. Dit is wat mij een ongemakkelijk gevoel geeft.
Het is niet bepaald duidelijk hoe de ontwikkelaars over The Blob denken, hoewel ik denk dat ze sympathiek staan tegenover het bestaan ervan. Ik denk dat zijn lichaam iets is dat op subtiele wijze wordt gebruikt voor shockwaarde (wat een verontrustende ondertoon heeft), maar ik denk ook dat er sterke kritiek bestaat op de manier waarop degenen die aan de macht zijn degenen behandelen die ook maar enigszins van hen verschillen.
Dus voor dit wezen, of mens, of intelligent wezen, wat het ook mag zijn, maakt de manier waarop we het achterlaten me wanhopig verdrietig, teleurgesteld en, om het nog een laatste keer te zeggen, ongemakkelijk.
Horror werkt het beste als het iets over de wereld om ons heen probeert weer te geven. Dit is het meest moderne genre op elk moment, het heeft altijd iets te zeggen over vandaag. De beste horrorfilms kunnen iets zeggen over het moment waarop ze zijn gemaakt, maar blijven tegelijkertijd tijdloos, ook al is dat helaas het geval.
Inside is nu net zo sterk als toen het acht jaar geleden uitkwam, en ik hoop dat ik duidelijk heb gemaakt hoe diep het raakt. Toevallig ben ik onlangs lid geworden van PS Plus, en hoewel ik misschien heb verpest wat je te wachten staat, brengt het ervaren van de game als een ontroerend, visueel stuk het allemaal beter over dan ik zou kunnen.
Natuurlijk, hoewel ik zelden een excuus nodig heb om iets met horror te consumeren, maakt de nadering van Halloween Eve dit zeker een goed moment om te genieten van wat er de nacht rammelt. Dus doe jezelf een plezier en speel een spel met The Blob dat je voor altijd zal bijblijven.
